Columnist Bouke van Balen las deze week in De Groene Amsterdammer dat de Nederlandse overheid destijds haar vaccininstituut heeft verkocht aan een farmaceutisch bedrijf. Niet de meest tactische zet, maar wel een hele menselijke, schrijft hij.
Volgens de kranten hebben ook alleenwonende twintigers flink te lijden onder de intelligente lockdown. M’n reet, dacht columnist Cees van den Boom, en hij besloot om de banden met zijn oude studentenhuis weer eens aan te halen.
Ik label mezelf. Ik label mijzelf, zodat anderen dat niet hoeven te doen. Mijn labels? Christen, wit, introvert, sensitief, allergisch voor melk, hbo-student in de Biblebelt en hetero. Zo, ik heb mijzelf zojuist in een minuut tijd in acht hokjes gepropt. Hoe voelt dat? Een beetje vervelend, maar het is beter dan dat andere mensen […]
Ook studenten worden geraakt door de coronacrisis. Hoe blijven ze gemotiveerd om vanuit huis te studeren? Columnist Cees van den Boom heeft een onorthodoxe oplossing. Een jerk-off-instructor en een flinke zak geld.
Gebruik je quarantaine voor bezinning. Nu alles wat we gewend zijn is ontwricht door ziekte, hebben we de kans om de andere maatschappelijke ziektes aan te pakken, schrijft columnist Bouke van Balen.
Praktisch nadenken over de toekomst, dat doe je in je vrije tijd; bij filosofie staan interesse en intellectualisme centraal. Jelle Holtzapffel is bijna klaar met zijn studie en stelt zich de vraag: wat nu?
Een goede daad maakt de wereld een beetje beter. Maar in alle eerlijkheid verdwijnt dat ‘beetje’ vaak in eigen zak. Cees van den Boom schreef er zijn eerste column over.
Uit een teleurstellend boek kun je alleen maar een les trekken. Dat heb ik dan ook maar gedaan uit het autobiografische In the Land of Men van Adrienne Miller.
De gemeente Utrecht gaat geld investeren in een zorginitiatief waarbij ervaringsdeskundigen mensen met psychische problemen behandelen. Redacteur Marthe van Bronkhorst, tevens psycholoog, legt uit waarom dit een slecht idee is.
Amsterdamse arrogantie bestaat niet? Ga dan eens carnaval vieren, aldus onze columnist Bouke van Balen.
Korte tijd nadat mijn vier jaar durende relatie ten einde was gelopen, adviseerden vrienden mij om wat ervaring op te doen op datingapps. Op zoek naar die ene ware voor Valentijnsdag.
En het gaat over de eeuwige discussie die in elke relatie of vriendschap een keer de kop opsteekt: hond of kat? Zo ook tussen mijn vriendin en mij. Mijn positie staat al voor zover ik me kan herinneren vast: ik ben team hond.
Afgelopen zondag zag ik 1917. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik in een Pathé-bioscoop emoties ervoer waarvoor film als kunstvorm bedoeld is.
Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd bij Maximum Amsterdam Deze column is afkomstig van de persoonlijke website van onze hoofdredacteur.
