Je hart volgen of de coronarichtlijnen? Columnist Sezen Moeliker was bij de Black Lives Matter-demonstratie, en daarover spoken nog steeds twijfels door haar hoofd.
Op 28 februari werd de allereerste coronabesmetting in Nederland geconstateerd. Een luttele twee weken later schreef ik een duidende column waarin ik betoogde wat er juist nu allemaal anders moest na deze crisis. En ik was niet de enige.
Het lijkt tegenwoordig alsof iedereen een businessidee heeft. Columnist Cees van den Boom heeft geen zin om ze nog langer aan te horen.
Wat is het échte waarom van conservatief gedachtegoed onder jongeren? Redacteur Jelle Holtzapffel heeft moeite met het portret van de hoogopgeleide, politiek geëngageerde conservatieve jongeren die we zien op televisie. We verliezen een belangrijke groep uit het oog, schrijft hij.
Het ziekenhuis is een plek waar veel kwetsbare mensen rondlopen. Hoe handhaven ze de anderhalve meter daar? Het is er vaak druk, en een eigen bezoek leert redacteur Paola Leijssen dat anderhalve meter afstand houden niet altijd mogelijk is.
Zoals vrijwel elke student, volgt columnist Bouke van Balen nu online onderwijs. Maar wat als dat straks de standaard wordt? “Fysiek, nee, normaal onderwijs heeft mij gemaakt tot wie ik vandaag ben.“
Na de protesten tegen racisme in Amsterdam en Rotterdam wordt de ene burgemeester publiekelijk aan de schandpaal genageld en komt de ander nauwelijks in het nieuws. Terwijl juist het ingrijpen van Aboutaleb onnodig en gevaarlijk was, vindt redacteur Jonasz Dekkers.
Deze column gaat over kanker. Het woord dan, niet de ziekte gelukkig. Of nu, een beetje van beide eigenlijk.
Werken kan tegenwoordig overal en altijd. Maar wat als je er genoeg van hebt om altijd ‘aan’ te staan? Columnist Bouke van Balen bedacht er iets op.
Columnist Cees van den Boom had na het plaatsen van een ambigue foto op Instagram iets uit te leggen aan de familie. Tantes en nichtjes appten om hem te feliciteren met zijn coming out. ‘Ik ben geen homo!’, wilde hij schreeuwen. Gevolgd door: ‘Niet dat daar iets mis mee is.’
Columnist Sezen Moeliker vierde dit jaar haar verjaardag zonder familie. Desalniettemin gaf de intelligente corona-lockdown de dag een bijzondere dimensie.
Columnist Bouke van Balen merkt op dat zijn generatiegenoten verwacht worden te weten wat voor persoon ze willen worden. Ze hebben te maken met meer vrijheid dan ooit. Volgens hem is dat eerder een last dan een luxe.
Deze zondag vieren columnist Cees van den Boom en zijn zus voor de negende keer Moederdag zonder hun moeder. Die leeft voort in oude videobanden en, nog belangrijker, in vele herinneringen. Zoals die ene met de oorbel, of al die anderen met Paul de Leeuw.
Mijn opa is 86 en woont alleen. Hij vertelde me dat hij moeite had met het gebrek aan houvast in de coronacrisis. We maakten een afspraak: elke dag sturen we elkaar één mail. Ik mail hem aan het begin van de dag, hij mij aan het eind.
Columnist Bouke van Balen maakte deze week een tentamen vanuit huis, onder streng toezicht van pseudo-objectieve datafetisjisten.
De oma van columnist Cees van den Boom is besmet met het coronavirus. In een skype-sessie nam het gezin afscheid van haar. Een waardig afscheid over de glasvezelkabel bleek nog lastig, maar Cees bedacht er iets op.
Terwijl in de journaals hartverscheurende beelden worden getoond waarop ouderen noodgedwongen vanachter het raam naar hun familie zwaaien, zit ik als thuishulp drie keer in de week tegenover ze met een kopje thee. Op anderhalve meter afstand, dat wel. Maar toch wringt het.
Even iets anders, opdat dit probleem niet raakt ondergesneeuwd in de calamiteiten: vrouwen vertellen elkaar álles. Columnist Cees van den Boom weet zich er geen raad mee.
De Eurogroep-ministers hebben eindelijk een akkoord over noodsteun voor de coronacrisis bereikt. Maar de Nederlanders aan de onderhandelingstafel schetsten vooral beelden van spilzieke Italianen en zuinige Hollanders. Onterecht, betoogt redacteur Piet Ruig.
Het beroep op onze eigen morele verantwoordelijkheid drukt zwaar op ons gemoed. Maar het biedt ook kansen, merkt redacteur Jelle Holtzapffel.
